Otpor: Apokalipsa otpora
Srpsko narodno pozorište (Novi Sad): Li Mekdugal, "Otpor", red. Sonja Petrović
U programu podgoričkog festivala „Maštanije“ našlo je prostora i angažovano pozorište, a jedna od takvih predstava bila je predstava „Otpor“ kanadskog dramskog pisca Lija Mekdugalija u režije Sonje Petrović, a u produkciji Srpskog narodnog pozorišta Novi Sad.
Provokativan, britak, inteligentan savremeni tekst Lija Mekdugalija preispituje mogućnosti revolucije u doba globalizacije i to konfrontirajući i likove dva ideološki suprostavljena svijeta: pripadnike antiglobalističkog pokreta i predstavnika velikih korporacija. Ovaj tekst izgleda djelimično kao parodija dramaturgije „krvi i sperme“ jer su pokušaji nasilja i sekualne slobode ovih buntovnika prikazani kroz humor i sarkazam – to je skupina infantilnih odraslih individua koji se zabavljaju pretvarajući se svaki čas da tumače nekog od likova kinematografije izvodeći parodične citate. Ukratko dramski sukob se rađa kada Dženi (Tijana Marković), Oven (Marko Savić) i Geri (Dimitrije Aranđelović) neplanirano kidnapuju direktora velike farmaceutske korporacije i učesnika samita G8, Stenlija (Igor Pavlović), a ovaj zaplet služi ustvari da se argumentima suoče dva pola ideološkog mišljenja. Troje demonstranata su učesnici svih antiglobalističkih protesta,anarhisti, pankeri, mladi i naivni koji još vjeruju u promjenu poretka, iako nemaju plan kako to da učine.
Dimitrije Aranđelović kao Geri izvrsno je dočarao infantilnost, temperamentnost i naivnost lika a komičan efekat stvara upravo njegova stalna želja da se igra seksa i nasilja (a ne da ga sprovodi stvarno), kao neko veliko dijete neprilagođeno realnom svijetu. A sa druge strane Tijana Marković vrlo uvjerljivo igra Dženi, prkosnu, ciničnu i melanholičnu buntovnicu koju njen partner Oven, izgubivši posao, podržava u prostituisanju. Marko Savić kao Oven uspješno dočarava lik prodatog idealiste, čija je broba protiv sistema licemjerna i uzaludna, jer njega finansiraju upravo oni protiv kojih se navodno bori, pa nakon raskrinkavanja te činjenice scenom ovladava osjećaj skeptičnosti prema mogućnostima iskrenog revolucionarizma. Na kraju se čini da svako od likova pravi kakav takav kompromis sa sistemom i odriče se djelića svog integriteta kako bi uopšte opstao u životu. Stenlija tumači na upečatljiv način Igor Pavlović koji je liku podario slojevitost karaktera, jer on nije samo negativac i sinonim za svo svjetsko zlo već je i obični pragmatik koji je shvatio da svijet funkcioniše ne više kao ideologija već kao tržište. U jnegovom liku pored pretencioznosti moćnika osjećamo i riječi očaja, osjećajnosti, humora. Milica Grujučić u ulozi njegove asistentkinje Bet takođe vjerodostojno tumači lik izbjeglice iz Jemena koja uspjela da dopre do mjesta Stenlijeve sekretarice postavši mu ljubavnica. Ona je takođe žrtva demonizovanog svjetskog poretka kojemu pogoduje postojanje fanatičkih islamističkih pokreta, koji svakodnevno sprovode nasilje nad nedužnima, naročito ženama, poput Betine bolesne sestre koju ona pokušava spasiti preko Stenlija. Na sceni nam se prikazuje mračna stvarnost u kojoj si ili krupni ili sitni profiter, pa je tako svaka vrsta nezavisnog i oprečnog djelovanja protiv sistema upitna. Ipak nisu svi likovi u jednoj etički ravni, jer je ova skupina buntovnika sačinjena od kurve, lopova i prodatog revolucionara poštenija od Stenlija koji učesvuje u brojnim nehumanim odlukama svjetskih organizacija, licemjernih dželata zemalja trećeg svijeta.
Scenograf Željko Piškorić je stvorio sugestivni prostor napuštenog skladišta koji su slučajni otmičari okupirali i pretvorili u svoj štab ispisan grafitima, pun prljavštine i raspalog nameštaja. Muzika Uroša Stojnića koja kombinuje različite stilove roka i panka stvara atmosferu buntovničkog, dok se latino-američki ritmovi koriste kao komični efekat naročito u scenama u kojima se ismijava Stenli.
Rediteljka Sonja Petrović uspjela je da kroz dobru koordinaciju glumačke ekipe, odlučan koncept scenografije i muzike stvori predstavu subverzivnog i buntovnog duha, punu dramskog naboja, a opet sa kvalitetnom diskurzivnom podlogom. Iako taj diskurs povremeno podrazumijeva i neka opšta mjesta u vezi sa globalizacijom, to ne umanjuje kvalitet predstave zahvaljujući veoma uzbudljivom i ironičnom jeziku, nezrelim i zabavnim likovima kroz čiji se prostakluk i zdravi razum direktno tretiraju društveni problemi.